توصیفی متفاوت از مراسم عزاداری شهادت امام رضا در مشهد

امروز میخوام از یک مراسم ویژه بهتون گزارشی متفاوت بدم، مراسمی که تحت عنوان شهادت امام رضا(ع) در همه جای ایران و جهان برگزار میشه، ولی مرکز و مبدا همه اون اتفاقات در مشهد مقدس پایتخت فرهنگی جهان اسلامه!

وسط تمام روزهای قرمز(تعطیل) تقویم، بعضی روزها برای هممون از همه روزهای دیگه  قرمزتر، رنگی تر و به یادماندنی تره، روزهایی که با دیدنشون برای هر کدوممون یک مفهومی رو به همراه داره، بعضی از ماها با دیدن اونها فقط به یاد یک روز تعطیل و یک استراحت مطلق میافتیم و برخی اشک تو چشمامون حلقه میزنه و چیزیو تو ذهنمون مرور میکنیم، که ممکنه برای بقیه اون تصاویر ذهنی غیر قابل توصیف باشه. من میخوام روایتی رو بهتون بگم از چیزی که تو تقویمه تا واقعیت! از روزی که به رنگ قرمزه تا اشک مادری که با درد رضا رضا میگه! خودم به شخصه بیشتر از هر چیزی به استراحت توی روزهای تعطیل فکر میکنم، اما دیروز روز متفاوتی بود، روزی که به اصرار یکی از دوستان تصمیم به بیرون رفتن از خونه گرفتم، روزی که برای من جنبه استراحت رو داشت، ولی حس کنجکاوی من که چرا  بعضی ها تا این حد تمایل دارن در این مراسم شرکت کنن؛ منو به بیرون از خونه کشوند.

باید مشهد باشی و بدونی صندلی خالی مترو برات یه آرزو نیست، ولی دیروزجای خالی توی مترو یک آرزو بود، نه برای اینکه به خونه یا تفریح و مهمونی برسن، این بار برای این بود تا به عشق و صفای دلشون برسن، همه برای سوار شدن مترو از هم سبقت میگرفتن! اگه بخوام واضح تر بگم تا کامل متوجه بشید، متروی دیروز مشهد مثل مترو های شلوغ و پرتردد تهران شده بود، اما بعد از میدون بسیج (نزدیکترین نقطه به حرم ) دیگه مترو میشد متروی سابق مشهد، همون حجم مسافری که هر روز برای رسیدن به کارهای روزمره شون جابجا میکرد.

به محض بالا اومدن از پله های زیر گذر مترو انگار وارد دنیای دیگه ای شدی؛ عبور با ماشین زمان، طی کردن مسیری برای سفر از یک روز تعطیل به یک روز عاشقانه!  برای دیدار یار، برای عزاداری و برای مرحم دل.

جالب بود، تو جمعیت که خیره میشدی میتونستی افراد مختلفی رو ببینی با رنگ و نژاد و تیپ مختلف، ولی همه اونها چند نقطه مشترک داشتن که باعث شده بود همه شون بدون هیچ برنامه ریزی از پیش تعیین شده ای بخاطر دلشون یک جا جمع بشن!همه یک دل برای یک نفر و با یک لباس مشکی.

سیاه پوشی، همدلی، عشق ، امام رضا

تو مسیر جایی برای قدم زدن وجود نداشت، شما باید مسیر رو با احتیاط و ملاحظه میرفتین، نه فقط برای اینکه شلوغ بود بلکه هر جایی ممکن بود که بچه ای با پوششی زیبا و عاشقانه قدم بزنه، یه نکته جالب توی تمام این جمعیت وجود داشت، همه افرادی که اونجا بودن به زیر پای خودشون، یا اطراف  نگاه نمیکردن!! همه به سمت حرم خیره بودند و سعی داشتند گنبد طلایی حرم امام رضا رو ببینن،هر کسی چیزی رو تو دلش زمزمه میکرد: رضا رضا  ، نصر من الله و فتح غریب و...

این همه عشق و محبت  اشک هر آدمی رو سرازیر میکنه، آخه از کدومشون توصیف کنم واستون، از جوونهایی که با تمام غرور جوونیشون میخواستن بزور کفشاتو تمیز کنن، یا از ازدحامی که برای بلند کردن علم بوجود آورده بودن و هر قدم یک نفر علم رو بدوش میگرفت و ذکر میگفت یا از اون کودکانی که با تمام کودکیشون، پرچم های بزرگ مشکی رو بین پاهاشون گذاشته بودن و تو آسمون تکون میدادن تا به همه کائنات عشقشون رو نشون بدن.

باید همچین جوی رو دید تا فرق یک روز تعطیل با یک روز مملو از عشق رو فهمید، اونوقت میفهمی مادری که با تمام درد و کسالتش، با کمک بقیه میاد توی اون جمعیت و هی مدام امام رضا امام رضا میگه، چرا اینقدر عاشق و بی قراره ، اون توی دلش عزاداره، برای از دست دادن یک کسی که نمیتونی بزرگیشو متصور بشی و در وصفش زبانت قاصره

زمانیکه نزدیک حرم میشی با جو و حالتهای عجیب تری مواجه میشی، پیر و جوون، بزرگ و کوچیک، همگی رو به حرم و سلام و دعا گویان حرکت می کنن، بین همه این عزاداریها و حس و حال خوب ، شما میتونی عشق، محبت و همدلی رو ببینی!

چه امسال تو مشهد حضور داشتی و چه حضور نداشتی، از همین حالا با خودت عهد کن که تو شهادت امام رضا (سال بعد) به مشهد بیای و قطره ای از این سیل عظیم جمعیت باشی و تو هم در این روز زیبا از بودن، از همراهی و از همدلی لذت ببری.

اگه اومدی، یادت نره به خیابون عیدگاه که رسیدی یه سر به دفتر چمدون بسته بزن، ما با آغوش باز، هر ساله از مهمانان مشهد و زوار امام رضا پذیرایی میکنیم تا جزئی از این اقیانوس بی همتا باشیم و خدمتی به آقا امام رضا کرده باشیم.

ما سال آینده منتظرتونیم تا بتوینم همراه خوبی برای سفرتون باشیم و با تمام وجودمون ازتون در این روز باشکوه استقبال کنیم.